Әдетте біз егемендіктен бұрын тәуелсіздікті айтамыз, «тәуелсіздік тәңір берген сый» деп, қиялданып жырлаймыз. Отансүйгіштік қасиетке, патриоттыққа тәрбиелейміз деп, шынайы емес, «ура патриотизмге» бой ұрамыз. Қазір біздің білетініміз тек Нұротан партиясы. Одан бұрын егемендікке қол жеткізуде «Азат», «Алаш» ұйымдарының қосқан үлесін елдің жадынан ұмыттырдық. Тоқсаныншы жылдардағы жағдай елімізге сын болды. Сол сындарлы шақтарды елі үшін туған ерлер басынан кешірді. Егемендікті солар алып берді. Ал, бүгін одан хабары жоқ жастар, билікке көкелерінің арқасында отырған шенеуніктер басқаша сайрайды. «Алдыңғы арбаның» доңғалағымен жүргісі келеді. Ал, оны ертең тарих кешірмейді. Шындықтың жарқ етіп шығар күні алда.
Осы тұста бір шындықтың ұшын кезіндегі жалынды жас, жігерлі қоғам белсендісі Асқар Тұрғанбаев әлеуметтік желіде қозғады.
«1990 жылдың 23-25 қазан күндері Алматыдағы ескі алаңда сол кездегі демократиялық қозғалыс мүшелері екі күн бойы үлкен митинг ұйымдастырды. Қозғалыстың құрамында «Азат», «Алаш», «Желтоқсан», «Азамат» т.б. ұйымдар болды. Біздің «Азамат» ұйымының жастары «отырып қарсылық көрсету» акциясын (сидящая забастовка) өткізді. Сондағы талап – «советтік социалистік» деген атаудан құтылу, қазақ елінің егемендігін жариялату еді. Өйткені, бұл кезде Балтық елдері СССР-дан тәуелсіздігін алған, тіпті Ресей құрамындағы автономиялық республикалар да «советтік социалистік» деген атауын алып тастап, суверинитет декларацияларын жариялап қойған. Орталыққа жалтақтаған біз ғана көштің соңында қалғанбыз. ҚазССР Жоғарғы кеңесі үш күн кеңесіп, ақыры 25 қазанда егемендік туралы төмендегі құжатты қабылдады. Алаңдағы халық сосын ғана тарқады. Егер халық талап етпеген болса, бұл құжаттың қай күні қабылданатынын әуелі Алла, екінші компартия ғана білер еді».
Шындығы осы. Біз болсақ, кеудемізге медаль мен орден таққанға мәз болып жүрміз. Тарихымызды түгендейік, ел болатын жаққа мойын бұрайық. Өткеніміздің өтірігін санамыздан алып тастап, шындықпен өмір сүрейік.
Н.Меңдібай
